een fraaie column uit de jaren 80/90

 

 

Een fraaie columm

Ik ben altijd meer toekomstgericht bezig.Maar soms slaat nostalgie toe.Zo dacht ik onlangs terug aan de bridgeleraar die mijn vrouw en ik ooit hebben meegemaakt Zijn naam weet ik al lang niet meer,(Henk Slotboom!!  Gulden Vlies Alkmaar) maar een gezegde van hem wél:“Ach, la ‘maar zakke De eerste keer was dat wel even schrikken.’Zakken Wa- blief ?Maar het werd al gauw duidelijk.Als er een moeilijke vraag uit de lesgroep kwam, was er bij de docent een kort moment van reflectie, en daarna kwam het zinnetje:“Ach, la ‘maar zakke En al gauw begrepen wij, cursisten, dat we met onze vraag te hoog gemikt hadden, dat we aan dat niveaunog niet toe waren.En beschaamd over onze impertinentie zwegen wij.Het hield ons nederig en wij hadden diep respect voor onze docent die het antwoord uiteraard wél wist, zo begrepen wij, maar hij zou ons langzaam maar zeker naar dat hogere niveau begeleiden. En dankbaarheid overheerste.Het zou allemaal nog goed komen! Wij hadden trouwens nog wel brandende vragen..bijv..waaom was de honneur vrouw een punt minder waard dan de honneur heer ?? De docent wilde het gaan vertellen maar bedacht zich en nam een verse hap lucht tot zich,maar zag op het laatste moment van beantwoording af.Het hoofd schudde even meewarig ‘neen en wij hoorden het vertrouwde zinnetje:“Ach, la ‘maar zakke Ik herinner mij nog onze verwarring.Waren wij al bijna toe aan het grote werk?Maar toch nog net niet?Of wilde onze docent de vrouwen in de groep sparen, ontzien als het ware?Zou de waarheid voor hen te belastend zijn?En iedereen vond de docent een wijs man.”Waarom iedereen 13 kaarten? ” luidde een andere indringende vraag.Mocht het niet ietsje minder wezen, vroeg een toenmalige kruidenier die ook wel eens iets anders,tegengesteld, wilde vragen.Zijn vrouw schrok zichtbaar van dit wel sterk afwijkende gedrag van haar echtgenoot.De reactie van de docent was als verwacht mocht worden.Na een lange blik op de snel krimpende vragensteller — de groep bewoog al onrustig op de stoelen — volgde het vertrouwde antwoord:“Ach, la ‘maar zakke En weer begrepen wij: het paste ons niet, als beginneling, dit getalsmatige mysterie te ontrafelen.Het gezicht van de docent liet duidelijk zien dat wij dit keer wel erg ver gegaan waren met onze vraag. Haastig kropen wij weer in onze schulpen.Maar de dorst naar kennis en de drang naar inzicht waren groot,en een volgende vraag was haast niet te vermijden..Toen een onzer weer voldoende moed had verzameld,vroeg deze waarom het tafelkleed bij bridge toch altijd groen moest zijn ..

Even lichtten de ogen van de docent op..

Hij verwaardigde zich zelfs een begin van een antwoord te geven “Waarom denken jullie dat onze lieve heer de weilanden groen heeft gekleurd ?? Voor de rust van de ogen,dames en heren ! “ Verder ging ie niet.Er was een korte aarzeling ,maar vastberaden bleef hij stil.En als teken dat hij het inderdaad hierbij liet ,volgde weer de afsluitende bekende zin:“ Ach la maar zakke … “

De spanning was groot geweest .Wij hielden de adem in.Enkelen zelfs te lang.Jaren later las ik in de streekkrant zijn overlijdensbericht

Ik ben nog naar de begrafenis geweest.De pastor verrichtte aan het graf –met rond de kist vele oud-cursisten—de laatste handelingen..En bijna allemaal hebben we het toen gehoord,ook  al klonk zijn stem vermoeid en zwak:

“ach la maar zakke..” ( Jan Olivier cursist )